به نقل از «ایسنا»

حصار؛ فریادِ خاموش یک زن

تاریخ انتشار: ۱۳ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۸۹۲۶۵۵

ایسنا/اصفهان نمایش «حصار» که این روزها در سالن آمفی‌تئاتر هنرستان هنرهای زیبای پسران به روی صحنه رفته، ماجرای یک ظلم ناخواسته به زنان را نشان می‌دهد که بخشی از آن نتیجۀ آموزش غلط خانواده‌ و جامعه است.

مجید بدیع‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه نمایش «حصار» برگرفته از داستانی واقعی و ایده‌ای از مصطفی فرهادی است، اظهار کرد: محتوای این نمایش در خصوص یک ظلم ناخواسته به زنان است که بخشی از آن توسط آموزش غلط خانواده‌ها شکل‌گرفته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده نمایش «حصار»، اضافه کرد: دغدغه من در همه نمایش‌ها دختران این سرزمین بوده است؛ موضوع نمایش «حصار» نیز از روزی در ذهنم جرقه خورد که پادکستی را در خصوص حیای دختران سرزمین‌مان شنیدم؛ حیایی که البته به‌دلیل آموزش نادرست خانواده‌ به دختر ایرانی باعث‌شده که او به دلیل ترس از خانواده در صورت بروز تعرض یا هر اتفاق ناگواری، مجبور به سکوت شده و آن را در خود نگه می‌دارد و این ترس حتی تا زمان ازدواج نیز با او همراه است.

او با اشاره به اینکه این نمایش با یک عروسی و فضای شاد آغازشده و با یک صحنه اعدام به پایان می‌رسد، گفت: «حصار» نفی‌کننده این نوع آموزش غلط و همچنین حاوی چند خرده داستان در کنار داستان اصلی است.

او گفت: یکی از ویژگی‌های نمایش «حصار» این است که هرکدام از آدم‌های این نمایش نماینده اقشاری از جامعه خصوصاً جامعه متوسط رو به پایین هستند که با آن‌ها همزادپنداری می‌شود، و اینکه مخاطب این نمایش با شخصیت‌های آن همزادپنداری کنند، برای من کافی است.

این کارگردان با بیان اینکه این نمایش مناسب مخاطب ۱۳ سال به بالا است، خاطرنشان کرد: بازیگران تئاتر حصار از هنرجوهای آموزشگاه پارتاک انتخاب‌شده‌اند که من مدیرگروه و یکی از مدرسان این آموزشگاه هستم. انتخاب بازیگر در این نمایش بر اساس فراخوان درون آموزشگاهی بود و وظیفه ما است که از هنرجوها حمایت کنیم.

بدیع زاده ادامه داد: در نمایش «حصار» دانیال الله گانی، محمدرضا میرزایی، مصطفی فرهادی، پریسا کدخدایی، فاطمه بازایی، محمد سعیدی، فرحناز خالویی، سعید کریم‌زاده، محمدسجاد مهوری، امیر احمدیان، صدرا اولیایی و مهدی معینی به ایفای نقش پرداخته‌اند، همچنین مصطفی فرهادی به‌عنوان طراح، دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز، ثنا عابدی و محمدرضا میرزایی به‌عنوان دستیاران کارگردان حضور دارند و الهام سادات ایون منشی صحنه است؛ ضمن اینکه فرزانه بازایی به‌عنوان نوازنده و هلیا کیانی طراح و مجری گریم نمایش است و ثنا عابدی به‌عنوان دستیار گریم فعالیت دارد.

او اضافه کرد: در این نمایش همچنین حسین نیکزادفر به‌عنوان طراح صحنه و لباس، رحمان صمدرضا مدیر صحنه، مهدی معینی دستیار صحنه، فاطمه بازایی گرافیست، رضا کنگازیان مدیر روابط عمومی و مجید بدیع زاده به‌عنوان مشاور رسانه است. ضمن اینکه آرمان کریمی به‌عنوان مدیر اجرایی و غزال عسگری و کیانا علیخانی به‌عنوان دستیاران مدیر اجرایی حضور دارند. فاطمه بازایی، امیرحسین بکرانی و پانیذ انگیزه نیز تولیدکنندگان محتوا و نگین بهرامیان، بهار شریفی و مرضیه صادقی عکاسی این نمایش را به عهده دارند.

به گزارش ایسنا، نمایش «حصار» تا ۲۰ خردادماه به‌جز روزهای تعطیل هر شب ساعت ۱۹:۳۰ در سالن هنر آمفی‌تئاتر هنرستان هنرهای زیبا، واقع در اصفهان، حدفاصل میدان انقلاب و پل آذر، به روی صحنه است و علاقه‌مندان می‌توانند برای تهیه بلیت این نمایش به سایت تیوال مراجعه کنند. همچنین بلیت فروشی به‌صورت حضوری نیز در محل هنرستان انجام می‌شود و علاقه‌مندان می توانند بلیت نمایش را ۳۰ دقیقه قبل از اجرا از گیشه تهیه کنند. تهیه بلیت برای هنرجویان و دانش آموزان هنرهای نمایشی و دانشجویان در روزهای مختلف همراه با تخفیف ارائه می‌شود.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: تئاتر هنرستان هنرهای زیبا هنرستان هنرهای زیبای پسران استانی فرهنگی و هنری استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی سیاسی استانی شهرستانها استانی ورزشی آزمون استخدامی جهاد دانشگاهی استانی علمی و آموزشی استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی سیاسی استانی شهرستانها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۸۹۲۶۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا ژاپنی‌ها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟

شوهر اویوا می‌خواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیت‌آمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!

به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی». 

قرن‌ها پیش، داستان‌های ارواح در ژاپن بسیار نقل می‌شدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشته‌شده از سال‌های ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستان‌هایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.

داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد. 

کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، می‌گوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدت‌ها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.

تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامه‌های آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.

کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوه‌های ویژه پیچیده‌ای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل می‌کرد. 

بروکس می‌گوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیت‌ها با کمک آن‌ها پرواز می‌کردند، همگی نشان‌دهنده حضور ارواح بودند.» 

هزاران چاپ با قیمت‌های شگفت‌آور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس می‌گوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود. 

چنین نمونه‌های رنگارنگ و زنده‌ای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی می‌مانند، به‌ویژه چاپ‌هایی که شامل برگه‌های کاغذی بلند می‌شدند تا جلوه‌های پیچیده صحنه را منعکس کنند. 

یکی از چاپ‌های چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را می‌بینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را می‌بینید، خدمتکاری که ناخن‌های دستش بعد از مرگ همچنان رشد می‌کنند. 

این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده می‌شوند که لباسش را سریع عوض میکند. 

در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه می‌گذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس می‌گوید چاپ‌ها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپ‌ها نادر هستند، به خصوص آن‌هایی که کاملاً سالم باقی ماندند. 

ارواح قرن‌ها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آن‌ها، مخاطبان نخبه‌تر و باهوش‌تر بود. 

شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی

فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه می‌گوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیت‌هایی با ماسک‌های چوبی استادانه میشد. او می‌گوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود می‌گیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آن‌ها اتفاق می‌افتد.»

تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیت‌های ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقاب‌ها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت. 

فلتنز می‌گوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهین‌آمیز است، چون اسطوره‌شناسی نو را از بین می‌برد.» 

«داستان‌های نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبح‌ها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آن‌ها داستان‌هایی از گذشته‌های دور بود و آن داستان‌ها اغلب با مکان‌های خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند». 

«آن داستان‌ها از طریق ارواح مرتبط با آن مکان‌ها بیان می‌شوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.» 

به راستی چرا ارواح در سنت‌های فرهنگی ژاپن دوام آورده‌اند و در دوره ادو احیا شدند؟ 

به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعه‌دار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعه‌ی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستان‌های شبح‌آلود اشکالی از عدالت در جامعه‌ی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود». 

«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانه‌ای، تماشای این نوع نمایش‌ها که در آن‌ها، ارواح می‌توانستند به روشی که مردم نمی‌توانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشه‌های انتقام‌جویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.» 

بروکس می‌گوید دانستن شمار چاپ‌های آن زمان دشوار است و مردم هنوز آن‌ها را با روش‌های سنتی می‌سازند. 

بینندگان حتماً می‌توانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلم‌های مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند. 

بروکس می‌گوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آن‌ها را فیلم‌های ترسناک ژاپنی می‌شناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان می‌توانید چیزهایی ببینید که می‌شناسید و به آن‌ها علاقه دارید.»

کانال عصر ایران در تلگرام